Tónlist: Eins konar annáll

Á morgun er frí í leikskólanum þannig að stelpurnar fengu að njóta sín aðeins lengur frameftir en venjulega. Við spiluðum skemmtilegt spil sem ég fann rétt fyrir jól, eins konar lönguvitleysu með dýramyndum og stærðarsamanburði. Þær spiluðu þetta ákafar í klukkutíma þannig að við steingleymdum að horfa á mynd saman. Það átti nefnilega að vera "kósí kvöld" og oftast tengir maður það við makindalegt kvöld fyrir framan sjónvarpið þar sem allir horfa saman á eitthvað ánægjulegt (til dæmis barnamynd sem höfðar til breiðs hóps). En núna var kvöldið annars eðlis og það var góð tilbreyting. Svo keyptum við ís með kókosbragði frá Kjörís. Ég mæli eindregið með honum. Hann er nýr á markaðnum.

Þegar stelpurnar voru sofnaðar höfðum við Vigdís nægan tíma til að klára mynd sem ég tók á bókasafninu nýlega: "I´m Your Man". Þetta er viðtalsmynd við Leonard Cohen í bland við heiðurstónleika sem haldnir voru í hans nafni (þar sem fram koma Nick Cave, Jarvis Cocker úr Pulp og svo Bono og félagar úr U2 ásamt fleiri tónlistarmönnum). Mjög vel heppnuð mynd í alla staði. Við tókum hana reyndar fyrir nokkrum árum þegar hún var nýkomin út en þurftum að endurnýja kynnin. Ástæðan er sú að á síðasta ári kynntumst við Cohen sérlega vel. Vigdís tók ástfóstri við tónlist hans og ég náði í nokkrar plötur. Sjálfur þekkti ég ekki nema um tvær plötur með honum almennilega svo þessi áhugi hennar Vidísar var mér mjög að skapi. Ég hellti mér nú ekki út í þetta með sama hætti og Vigdís (hún þekkir textana hans núna nánast utanbókar) en flaut með. En það er eitthvað við þessa kynslóð tónlistarmanna sem greip Vigdísi í fyrra því Dylan bankaði líka upp á og fékk að vera með okkur öðru hvoru. Hann eigum við eftir að skoða betur í ár (maður þekkir hann skammarlega lítið fyrir utan það sem hefur heyrst í útvarpinu) en platan "Blood on the Tracks" hefur reynst magnaður förunautur að undanförnu.

En ef ég skoða árið að baki í þessu ljósi er gaman að draga fram það sem Signý og Hugrún uppgötvuðu. Þær féllu fyrir Abba og Madonnu á árinu. Þær sáu myndina náttúrulega (Mamma Mia) þegar hún var sýnd í sjónvarpinu og virtust kannast við flest lögin (eflaust úr leikskólanum) svo ég setti Abba í ipodinn og spilaði markvisst í haust. Mér fannst mikilvægt að þær þekktu upprunalega flutninginn. Í bland við þetta spiluðum við svo Madonnuplötu sem minnir um margt á Pál Óskar, dansplötu sem hún gaf út fyrir nokkrum árum og er orkumikil og jákvæð eins og það sem Páll gaf út á sínum tíma. Lagið "Hung Up" sló strax í gegn hjá þeim enda er viðlagið geysilega grípandi. Hins vegar er skemmtileg tenging við Abba í þessu lagi því hún endurvinnur glæsilegt stef frá Abba og setur í allt annað samhengi (giskið nú á hvaða lag það er!.... áður en þið finnið svarið: hér). Stundum stríði ég þeim með þessu og set Abba-lagið með á og þær biðja oftast um að fá að heyra í hinu laginu (sem við köllum "klukkulagið", með Madonnu, af því það hefst á tikkandi klukku). Smám saman stækkar þessi heildarmynd. Spurning hvenær ég fer að spila bítlana og í hvaða samhengi? Börn þurfa alltaf að ná einhverri tengingu við það sem þau upplifa.

Nú, ef einhver skyldi vilja vita hvaða tónlist ég sjálfur féll fyrir á árinu þá uppgötvaði ég loksins tvo gamla meistara. Annars vegar djass-píanistann Bill Evans og hins vegar eyðimerkur-blústónlistarmanninn Ali Farka Touré. Það er þess virði að kíkja á Diaraby með Touré og Peace Piece með Evans, svo maður gefi smá sýnishorn. Þetta er hvort tveggja mjög seiðandi tónlist, en á mjög ólíkan hátt.