Upplifanir: Tónleikar og kvikmyndir

Það er mjög óheppilegt að maður skuli einmitt ekki hafa tíma til að skrifa þegar maður hefur frá hvað mestu að segja. Undanfarið höfum við Vigdís nefnilega leyft okkur þann munað að njóta þess besta sem borgin hefur upp á að bjóða og látið öðrum eftir að gæta dætranna okkar. Núna stendur yfir (ennþá, að því er best ég veit) kvikmyndahátið Reykjavíkur (RIFF) og við skelltum okkur á Sigurrósarmyndina "Heim". Myndin er undur. Svo einfalt er það. Ég er á því að þeir sem ekki hrífast af hljómsveitinni á þessari sýningu eru einfaldlega skyndaufir eða þurfa alvarlega á hjartaígræðslu að halda. Myndin spilar á allt litróf fegurðar, gerir talsverðar kröfur til næmni áhorfandans og þegar dramatíkin er hvað mest tekur hún sig ekki allt of hátíðlega. Ég er ekki hissa á að heyra talað um að þetta sé ein besta tónleikamynd sögunnar. Sú eina sem kemst upp á sama stall í mínum huga eru Pink Floyd-tónleikarnir "Live at Pompeii" (þar sem þeir léku í aldagömlu opnu hringleikahúsi í brennandi heitri miðdegissól. Ógleymanlegt).

Önnur mynd var sýnd á hátíðinni sem er ekki síður merkileg; Control. Það er eins konar heimildarmynd (afar nákvæm leikin eftirmynd) um feril hljómsveitarinnar Joy Division (sem áhugamenn um nýbylgjutónlist ættu að þekkja). Þessi mynd er eiginlega "Downfall" tónlistarheimsins því hér er mannlýsingin á aðalpersónunni (sem hnignar jafnt og þétt eins og Hitler í hinni myndinni) algjörlega óaðfinnanleg. Þeir sem til þekkja tala um að líkindin milli leikarans og aðalsöngvara sveitarinnar séu óhugnanleg. Einnig er myndin merkileg "heimild" því nánast ekkert myndefni hefur varðveist með hljómsveitinni. Leikstjórinn var ímyndarsmiður sveitarinnar á sínum tíma - tók frægustu ljósmyndirnar af sveitinni - og nær að fanga andrúmsloftið í svart-hvítu (eins og ljósmyndirnar voru) af einstakri listrænn smekkvísi.


Fjórar plötukápur Danielson

Svo skellti ég mér á eftirminnilega tónleika með hljómsveitinni "Danielson". Henni er best lýst sem Pixies á helíum (svolítið svipað lögum af fyrstu plötunni, eins og "I´ve Been Tired" og "Levitate Me"). Lögin eru hugmyndarík og full af skemmtilegri sérvisku. Ekki skemmdi það fyrir að hljómsveitinn tróð upp í Fríkirkjunni og klæddi sig upp í herklæði Hjálpræðishersins. Í anda biblíuskólanna virkjaði Danielson sjálfur salinn með klappköflum (sem hann kallaði "Clap-a-longs") enda ekki vanþörf í sumum lögum á að láta leiða sig gegnum fjölbreytilegar taktbreytingar. Þetta var mjög sérstakt og skemmtilegt.